Na presentación participarán Miguel Anxo Fernán Vello, director de Edicións Espiral Maior, o escritor e director da sección de letras do IEM, Miguel Anxo Mouriño e a propia autora.
A presentación rematará cun recital dalgúns dos poemas do libro.
Obra poética de Marta Dacosta: Crear o mar en Compostela (1994, 2004), Pel de ameixa (1996), Setembro (1998), En atalaia alerta (2000), As Amantes de Hamlet, (2003). A súa obra está recollida en diversas antoloxías e foi traducida ao ruso, ao catalán ou ao español. Recibiu os premios: González Garcés 1995, Martín Códax 1998 e o accésit do premio Esquío en 1999, entre outros. Publicou o libro de viaxes Baixo Miño, 2009, e o folleto Un mar de mulleres, libro para a exposición do mesmo título, 2011. Autora de varios artigos sobre terminoloxía da natureza ou toponimia relacionada cos mamíferos mariños, investigou sobre a sintaxe do galego medieval: A coordinación no galego medieval (tese de licenciatura inédita).
A súa reflexión literaria céntrase no papel da muller escritora, na súa xeración ou no significado simbólico do mar na poesía galega e ten analizado a obra de autores como Manuel María, Victoriano Taibo ou Méndez Ferrín, sobre o que publicou a guía de lectura: Análise práctica de Con pólvora e magnolias, X. L. Méndez Ferrín. Desde 2004 colabora con diferentes medios de comunicación.
Medran as membranas interdixitais
das miñas mans palmípedas,
as miñas pernas únense,
seguindo o movemento que o corpo gardou
na memoria do caos.
Non fondo da gorxa
o osíxeno aboia na boca fechada,
pequenas burbullas de osíxeno
que aínda alimentan os cabelos de argazo,
himantalias finísimas coma serpes
na beleza de Medusa.
O meu corpo desprázase horizontalmente,
coa ondulación herdada na orixe do mar,
por entre este outono líquido,
observando o regreso do caos,
a verticalidade da auga sobre a noite
para desfacer todo o que construímos,
para desfacernos, destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
Son altura e refuxio, son alento ancestral
para a atmosfera líquida
que hoxe nos envolve.
Precipítome ao val,
lanzo este corpo de chuvia sobre o río furioso
para anegar muíños e pontes,
recuperar a terra nunca construída,
para desfacernos, destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
Corpo de río para buscar o mar,
alma de chuvia para medrar con forza,
con rabia ancestral e azul
deste mundo que xira e xira e xira
translacióninfinitamenteeterna
translación infinita da auga.
Médranme as membranas interdixitais,
desaparece a cadeira dolorida
e a columna alóngase e lembra
o movemento orixinal do mundo.
Cabelo himantalia elongata ou correa
porque a chuvia é río, é mar,
é sal, é vida
azul en movemento.
Vida que me destrúe e destrúe
destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
Vida que nos dá vida, que atrapa a vida
para a nosa alma de mar e area,
musgo e pedra, terra e fento,
cágado e ova,
lama e seixo
destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
Marta Dacosta
No hay comentarios:
Publicar un comentario